Dronken logica

Het was maar een klein stukje rijden van de concertzaal naar het hotel, maar ergens na het laatste nummer en voor we naar het tourbusje toeliepen, was er iets gruwelijk misgegaan. Iedereen, inclusief de geluidsman die al twee weken ook als chauffeur fungeerde, was knetterlam geworden. Het was een uitverkochte show geweest, dus we kregen eerst iets dat op champagne leek en daarna was er een vriendelijke barman geweest die per se met iedereen shotjes wilde doen. Dat ook de geluidsman tequila had staan hakken alsof zijn leven er vanaf hing, was helemaal aan me voorbij gegaan. Maar daardoor hadden we nu wel een probleem. Alleen was het een probleem dat ik niet meer ging oplossen. Als tourmanager hoor je misschien altijd helder te blijven; dit keer was dat niet gelukt. Nog voor we bij de bus waren, werd het zwart voor mijn ogen en ik kan me nog vaag herinneren dat ik mijn jas over mijn hoofd heb getrokken en op de grond ben gaan liggen.

De volgende ochtend werd ik keurig wakker in een hotelbed. Ik keek naar buiten en zag het tourbusje voor de deur staan. De geluidsman lag in het bed naast me en opende ook net zijn ogen.
“Wat is er gebeurd, hoe zijn we hier gekomen?” vroeg ik.
Hij gaapte luidruchtig.
“We hebben je met drie man naar boven getild en in bed gelegd, man wat ben jij zwaar.”
“Dat bedoel ik natuurlijk niet, hoe is die bus hier gekomen?”
“Oh dat…”
Hij gaapte nog een keer en legde uit dat de bassist de bus naar het hotel had gereden. Niks geraakt, nergens politie te bekennen, geen centje pijn.
“Maar… maar..” stamelde ik, “die heeft helemaal geen rijbewijs!”
“Nee,” zei de geluidsman ineens verrassend opgewekt, “Hij had wel al een paar lessen gehad, maar inderdaad heeft hij als enige geen rijbewijs. Maar ja, we dachten, wat je niet hebt, kun je ook niet kwijtraken!”