Tijdens het eten gingen er een paar flessen wijn doorheen en mijn mannelijke collega was behoorlijk aangeschoten. In de loop van de avond werd hij steeds opstandiger. Hij vond het overal te druk, hij werd niet snel genoeg geholpen aan de bar en het bandje dat hij per se wilde zien, stond ook nog eens helemaal aan de andere kant van de stad. Een beetje frisse lucht kon helemaal geen kwaad, leek me, dus ik sleepte hem samen met mijn vrouwelijke collega mee naar buiten. Hopelijk zou de wandeling naar de vergelegen zaal hem wat ontnuchteren. Hij liep te zuchten en te steunen als een klein kind. Heel dat eind lopen en hij was die zware tas nu echt helemaal zat.
We liepen over een brug en voor ik er erg in had, gooide hij de goodybag met een grote boog in het water. “Zo,” riep hij, “dat is beter, nu kunnen we gaan dansen!”
“Wat doe je nou man?” vroeg mijn vrouwelijke collega geschrokken.
Hij zuchtte en zei met dubbele tong: “Ja, ik weet het, tas in het water is niet goed voor het milieu, is zielig voor de vissen hè…”
“Nee sukkel,” antwoordde mijn vrouwelijke collega, “je hebt vanmiddag je laptop in die tas gedaan!”
